Geschiedenis van de Bosjagers
Handboogvereniging De Bosjagers is op 29 april 1945 opgericht door Wim van Dijk, Jan Langenhuizen en Sjef van de Velden. Deze laatste was de eigenaar van het café dat bekend stond onder de naam "Zwarte Bakkie". Dat chauffeurscafé stond in de buurt van de kruising van de St.Oedenrodeseweg en de Oude Bossche baan. Daar werden de eerste pijlen van de vereniging geschoten.
Oprichters Wim van Dijk en Jan Langenhuizen
|
Clubfoto uit de jaren vijftig
|
Afdak is enige beschutting tegen de regen
|
Achter in de tuin staan zeven doelen.
|
De ingang van het clubhuis.
|
Deze locatie moest de vereniging in ongeveer 1955 verlaten toen de weg die daar in de buurt lag, verlegd werd. Een van de leden, Aad der Kinderen, had in de Nieuwstraat een café. In de tuin achter het café mochten de Bosjagers wel een doel neerzetten. Eerst werd geschoten staande onder een houten afdak. Later werd er vanuit de paardenstal geschoten. In het seizoen 1984-1985 hebben de leden eigenhandig een uitbreiding gebouwd. Toen werd ook de tuin betegeld.
In onderstaand gedicht, gevonden door Theo, is in het Brabants te lezen dat schieten al een oude sport is. Een sport, hieronder beschreven als een mannensport, die gelukkig ook nu door vrouwen beoefend wordt!
Den Doewl
Wè de herberg Den Doewl dor vijnd` in den hof
Onder de kroune van èijken en iepe,
Den doewl, wor de dörpers van auwdshèr en nog
Zo gèèr 'ns 'n pijleke schiete.
't Doe zo dik zo goewd, nò 'n vlijtige wèèk,
Um 'ns efkes van hous af te kanne;
Ge vergèt er oew zörg op den doewl dar, dè zè'k,
Want den boog van 't vertier wordt gespanne.
't Is skòn, ès 'ne schutter zo stevig wijdbèns
Op 'ne jorre trotserende grond stò;
Dan stekt-ie mì òndacht de pijl in den trens,
Spant de pees tot den boog er van rond stò.
Dan mikt ie en zuukt mì één oog stijf dicht
Tot ie ginder de roos hì gevonde,
De pees lòt-ie los en dor schiet mì 'ne schicht
De pijl nò de lokkende ronde.
Van 'n schietschijf, die vaast zit gepènd ginderwijd,
Wor 't stroi in z'n vaort 'm zal stille,
Ès ie sidd'rend de roos in 't midde dursnijdt,
Dè z'n verre en lijf ervan trille.
Mì 'ne laach kùirt-ie weg nò den andere kant
De schutter langs èijken en iepe,
Trekt de pijl out de roos dor mì strillende haand,
Um mì ijver wir wijer te schiete.
Sijnds jorre en jorre hì 't maansvolk mì zwier
En mì kunde 't schiete bedrivve,
't Bròcht gròtvadders vadder z'n vadder plezier
En 't is zo tot naw toew geblivve.
Span den boog van deez' Brabantse liefhebberij,
Van 't erluk vertier g'rust nog strakker:
'Geft kalmte, vural in deez' jachtige tij
Van gebrom en gevlieg en gejakker!!